Ben hep zamansız rüzgarların dili oldum...
Ya çok erken vardım, ya da çok geç kaldım...
Korkulardan kaçıp, cesarete sığındım...
Ama yine yalnız kaldım..
Hissetmemek için kaçtım... Kaçtıkça kayboldum..
Denizleri dost..rüzgarı nefes yaptım kendime..
Ağladıkça gözyaşımı denize bıraktım..
Yeni baharlara umut olsunlar diye...
Artık gözyaşlarımı başka denizlere bırakmak için gidiyorum..
Umut dolu günleri yaşamak için.. Kimseye hissettirmeden, sessizce...
Melek Gedik
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder