Zaman hızlı geçiyordu..artık hızla bitiyordu hayatlar...
Durup, düşünmek zayıflık,
Düşünen insan suçlu oldu.
Kaldıramadın modern dünyayı, yükünü düşünen insan...
Gürültü, kalabalık, sıkıştırılmış zamanlar da olmadı.
Düşünen insan, iç sesini dinlemek isterdi ama zaman izin vermedi.
Yetiştirilmesi gereken işler, dönmesi gereken çarklar vardı.
Hızlı yaşamaya ayak uyduramadı.
Kaçmak istedi neresi olursa olsun , kafasındaki bütün seslerden kurtulmak için...
Ama yapamadı dört bir yanını saran modern duvarlara çarptı.
Bağırmak istiyordu sadece avazı çıktığı kadar...
Hayatın anlamının düşünmek olduğunu biliyordu, düşünmenin müthiş heyecanını damarlarında hissediyordu..
Kafasındaki binlerce düşünce, ona insan olduğunu hatırlatıyordu...
Sonra bir şeyler değişti, zaman mı, mekan mı? Yoksa insanlar mı? Anlamadı...
O durup düşünürken, herkes koşmaya başladı... Onlar koşarken, düşünen insan durdu...
Düşünen insan anlam veremedi bu hızlılığa..
Nerden bile bilirdi ki düşünmenin suç olduğunu?
Melek GEDİK
